OSSE SCHAAKVERENIGING - OSV

Verslag HMC Den Bosch 5 - OSV 3

Onze laatste wedstrijd van het seizoen tegen HMC 5 zou ontspannen worden, dat wisten we vooraf al. En daarmee bedoel ik niet dat het makkelijk zou worden. Maar vooral dat we een tegenstander mochten verwachten die waarschijnlijk geen 2000-plussers zou opstellen, die eerder in het seizoen geen tactische opstellingen had gedaan en die over de hele breedte weinig van ons scheelde in rating. Kortom: we mochten ons verheugen op acht mooie partijen.

Een verschil tussen ons en HMC was denk ik wel dat wij ons wel redelijk hadden opgeladen voor een mooi slotakkoord op een toch al heel behoorlijk seizoen, waar ik de indruk kreeg dat bij de tegenstander de lucht juist al grotendeels uit de ballon was gelopen. Dat bleek ook wel te kloppen, hoorde ik achteraf. Ze hadden zitten schuiven in hun opstelling zodat HMC 6 dat tegelijk speelde, beter voor de dag zou komen, waardoor HMC 5 tegen ons wel net een stukje zwakker opkwam. Niet dat wij dan met ruime cijfers gaan winnen, want ruime cijfers, daar doet OSV 3 dit seizoen niet aan. De eerste opsteker voor ons kwam al heel vroeg. Ik moest nog aan mijn eerste koffie beginnen, de tegenstander van Marc had nog meer tijd op haar klok dan waar ze mee begon en er klonk al een luide mopper aan het bord naast me. Moqtaders tegenstander had op zet 5 een blackout en gaf zomaar een paard weg. Het was geen openingsvalletje, geen tactiekje, geen scherpe stelling, maar gewoon een.. tsja,. Soms heb je dat.

Zelf kreeg ik aan bord 3 een ongewoon antwoord op mijn Alapin voorgeschoteld wat me sterkte in mijn overtuiging dat ik voor de winst wilde spelen om mijn 7 uit 7 te kunnen vervolmaken, maar we zaten nog vroeg in de match.

Toen ik mijn eerste rondje langs de borden eens ging maken zag ik denk ik de meeste van mijn teamgenoten in een happy place. Zlatko aan bord 1 had een redelijk reguliere Koningsindische partij en Mattia aan bord 2 was weer vertrouwd aan het Fransen. Marc aan bord 5 zat diep te peinzen, maar dat doet ie graag (terwijl zijn tegenstander nog steeds meer dan 1:30 op de kok had). Frans deed het ook heel kalm aan en leek vooral van plan geen fouten te maken. En aan bord 7 en 8 deden onze jeugdige kanonnen Sen en Lev-Leon het ook prima. Moqtaders tegenstander had besloten niet aan een dood paard te willen trekken en had al opgegeven.

Ik was er zelf denk ik het beroerdst aan toe: ik had activiteit gezocht in de opening, maar kwam een beetje van een koude kermis thuis omdat er hier en daar toch wel wat suboptimaals in mijn stelling was geslopen.

Er ontstonden allerlei dreigingen van mijn tegenstander en ik moest flink diep graven om wegen te vinden om alles wat zou kunnen gebeuren te pareren. In deze fase toch wel een uurtje of wat mijn bord niet verlaten. Ik kreeg er pas weer vertrouwen in toen mijn tegenstander toch de verleiding niet kon weerstaan om mijn loper eraf te slaan, waardoor al mijn problemen in een keer waren opgelost en ik weer in kansen kon gaan denken.

Toen ik weer een ronde ging doen, bleken er overal al beslissende momenten te zijn geweest. Zlatko had materieel voordeel, maar zat met een blote koning. Zou hij te gretig zijn geweest, of had zijn tegenstander geofferd? Anyway: hij probeerde nog een remiseaanbod, maar verloor snel daarna. Mattia was een pionnetje achter geraakt, en in het type partijen dat hij meestal speelt is dat vaak beslissend. Bij Marc was de stelling in balans. De klok was dat niet. Er stond inmiddels 1 uur en 32 minuten aan de ene kant...

Naast hem bij Frans was het ook nog steeds mooi in balans. Sen aan bord 7 was enkele pionnen voorgekomen en was hard aan het vereenvoudigen geslagen. Lev-Leon had een pion meer en een dominante stelling.

Daarna ging het even snel. Frans kwam remise overeen. Sen maakte het gedecideerd af en zelf was ik ook winnend komen te staan na een poging van mijn tegenstander om de stelling open te breken, wat helemaal in het honderd liep. Uiteindelijk kreeg ik de winst helemaal in de schoot geworpen toen een simpel paardvorkje werd gemist.

Marc was nog bezig en zat inmiddels al aardig in (dreigende) tijdnood en kwam uiteindelijk ook remise overeen met zijn -jullie hadden het vast al geraden- nogal jeugdige tegenstander. Die nog steeds meer tijd op de klok had dan waar ze mee was begonnen.

We hadden de vier bordpunten, terwijl er nog twee partijen bezig waren. Het was wel al duidelijk dat het laatste bordpuntje niet van Mattia moest komen. Die was in een kansloos toreneindspel beland. Maar Lev-Leon was wel aan de winnende hand, met een sterke vrijpion op de zevende. Zijn tegenstander moest alles uit de kast halen om die te blokkeren, waarna het uiteindelijk een andere pion werd die niet meer gestopt kon worden.

Het was een passend slotakkoord van een mooi seizoen. Geen enkele match minder dan drie bordpunten en ook nooit meer dan vijf. Dus nu ook niet: 3‑5.

Jody Ummels