OSSE SCHAAKVERENIGING - OSV

• Team 1
• Team 2
• Team 3
• Team 4

• Ronde 1
• Ronde 2
• Ronde 3
• Ronde 4
• Ronde 5
• Ronde 6
• Ronde 7

Verslag Dubbelschaak '97 3 – OSV 4

In weer een nieuwe samenstelling speelden we zaterdag uit tegen Dubbelschaak '97 3, een tegenstander waartegen we zo te zien goede kansen zouden moeten hebben. Zeker aangezien we met Moqtader en Mattia erbij dit keer zeker geen zwak viertal de wei in stuurden. Mattia moest wel eerst even ontdooid worden, want met de fiets de Osse winterkou trotseren was nogal tegengevallen.

De opstelling werd in de auto zeer gedegen aangepakt ("Als ik maar wit heb", "Als ik maar aan bord vier speel, "Als ik maar speel") en we zouden wel zien waar het schip zou stranden.

Van stranden was bepaald sprake, we voeren voortvarend voort. En ikzelf voort en voort en voort.... Maar daarover later meer.

Aan bord vier had vervangend teamcaptain Ton zichzelf neergezet. Hij kreeg een relatieve beginner tegenover zich. Nadat eerst beide partijen de stukken gewoon zonder al te veel pretenties in het spel brachten, plaatste de witspeler zijn paard wat onhandig. Ton kon door een afruil van beide lopers pionwinst forceren, maar veel belangrijker was dat daarmee ook de stelling van wit verkruimelde. Wit werd gedwongen tot suboptimale plaatsing van de resterende stukken en liet uiteindelijk zijn dame insluiten. Ton kon met de 0‑1 op zak als eerste naar de bar beneden. De partij is hierboven na te spelen.

Naast hem zat Mattia aan bord 3, daar vooral geplaatst omdat hij vorige keer al zwart had, hij nu wit wilde en bescheiden als hij is, hij zichzelf niet op bord 1 zag. Van zijn partij heb ik weinig meegekregen, maar hij pakte volgens mij op een rustige maar doortastende manier ons tweede matchpunt.

Aan bord 2 deed Moqtader goed zijn best om de stelling zo scherp mogelijk te maken. Elke keer als ik opzij keek stonden zo'n beetje alle stukken van wit gepend en aanvallen van wit werden niet gewoon gepareerd door opzij te gaan of te dekken, maar door een tegendreiging te creëeren. Want waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan...

De stelling was gemaakt om je in te verslikken en dat deed de witspeler uiteindelijk ook. Een paard werd geofferd waardoor de koning in een open rij met de dame kwam te staan. En uiteraard... de witte dame werd gepend. Ik neem aan dat Moqtader haar daarna nog wel sloeg, maar het zou me niet verbazen als hij eerst nog wat tussenzetjes erin heeft gefrommeld.

Op de een of andere manier liet Moqtader het daarna nog op een bijna gelijkwaardig eindspel aankomen, maar bijna gelijkwaardig is niet helemaal gelijkwaardig. De 3‑0 stond op het bord en mijn teamgenoten zaten al een tijd aan de bar, met hun telefoon mijn stellingen door te nemen. En daar hadden ze ruim de tijd voor, want aan bord 1 waren mijn tegenstander en ik er eens goed voor gaan zitten.

Bij ons geen hakpartij, maar rustig, bedaard grotemensenschaak, dat ik ook wel eens wilde proberen. Ik kon vroeg in de partij mijn tegenstander opzadelen met een geïsoleerde pion, die uiteindelijk dan ook viel. Met een pion voorsprong en 3‑2 op de damevleugel durfde ik af te wikkelen naar een eindspel, dat volgens mij in ieder geval goed moest zijn, misschien zelfs gewonnen. Helaas wreekte het me dat dit pas de derde keer in mijn nog korte schaakleven was dat ik een serieus eindspel bereikte, dus het koste me nogal wat moeite. Zinvol en leerzaam, dat zeker, maar het was ploeteren.

Maar op een gegeven moment dacht ik hem binnen te hebben, maar zelfs dat viel tegen. Ik had hem niet binnen. Ik had de verkeerde route gekozen, want zwart pakte opeens tegenspel. Achteraf bleek dat dat tegenspel vrij simpel te houden was geweest, maar na bijna vijf uur schaken kwam ik ook niet meer tot de beste inzichten en uiteindelijk ging ik na 73 zetten akkoord met remise.

Dat eenmaal thuis de computer er voor mij nog steeds een gedwongen mat (in 24!) in ziet doet niet zoveel terzake: want de op één na beste lijn voor wit geeft nog slechts een eval van 0.15. Zoveel nauwkeurigheid heb ik zeker niet in huis. En al helemaal niet na bijna vijf uur spelen.

Jody Ummels