OSSE SCHAAKVERENIGING - OSV

• Team 1
• Team 2
• Team 3
• Team 4

• Ronde 1
• Ronde 2
• Ronde 3
• Ronde 4
• Ronde 5
• Ronde 6
• Ronde 7

Verslag OSV 4 - De Stukkenjagers 8

Vooraf vreesden sommigen van ons een jeugdteam te zullen aantreffen, waarbij je zeker weet dat je op je hoede moet zijn. De Stukkenjagers 8 stond laatste, maar liet gedurende het seizoen een stijgende lijn zijn en sommige spelers zonder rating haalden toch heel aardige resultaten. Een mijnenveld waar je met je goede manieren in een half uur van het bord wordt getikt dooor een jochie van 12 ligt dan op de loer.

Dat bleek niet het geval. Het kwam erop neer dat we (FransH, ik, Mattia en Jos) allemaal blanco achter de borden plaatsnamen. De vier partijen vielen op te delen in twee kampen. Aan bord 3 en 4 waren Jos en Mattia verzeild geraakt in snelschaken in slowmotion. Daarmee bedoel ik dat alle vier de spelers wel de tijd namen om alles te overdenken, maar uiteindelijk toch gewoon voor de korte klap leken te willen gaan. Mattia kon al een pion pakken in de opening, waarna hij ook maar meteen ging oprukken, terwijl de helft van zijn stukken nog op hun startplek stonden. Jos bouwde ook een stevige aanval op nog voor er gerokkeerd was.

Desalniettemin pakte het wel goed uit voor Mattia: het werd een afruil-extravaganza, waarbij de veropgerukte pion een doorn in wits oog bleef. Om het snelschaakgevoel compleet te maken werd de partij niet beslist door die opgerukte pion, maar door een blunder van wit die een toren weggaf.

Jos aan bord 4 had het lastiger. Ook hier presteerden ze het om al voor zet 3 (!) alle theorie te hebben verlaten. Misschien helemaal geen verkeerde tactiek natuurlijk als je het opneemt tegen een gekend correspondentieschaker als Jos. Het ging er hard en tactisch aan toe, maar het bleef steeds in balans, totdat Jos na enkele uren spelen naar eigen zeggen blunderde, maar zijn gezicht in de plooi wist te houden. Zijn tegenstander zag het niet, en Jos speelde nog even blufpokerend door en bood remise aan.

Op bord 1 en 2 ging het er kalmer aan toe en stonden na een uur nog alle stukken op het bord en bleven Frans, ik en onze tegenstanders wat meer binnen de gekende lijnen. Frans speelde met zwart een Pirc-verdediging en wist de stelling rijker en rijker te maken zonder iets weg te geven. Na anderhalf uur spelen ongeveer had hij in een nog steeds tsjokvol bord genoeg dreiging opgebouwd om toe te slaan: Eerst won hij met een combinatie de witte dame voor twee paarden. Zijn tegenstander speelde nog even door, maar toen er nog een combinatie volgde waarbij Frans een kwaliteit offerde om een volle toren te winnen, was het wel genoeg. Het zo volle bord was in hoog tempo leeggeruimd, maar dan wel vooral ontdaan van witte stukken.

Zelf speelde ik met wit een Weense partij (de kalme Mieses-variant), waarbij mijn tegenstander wel heel timide verdedigde. Een zwart paard vertrok op een gegeven moment zelfs weer terug neer zijn startopstelling. En alhoewel ik zag dat ik druk had over de open f-lijn en duidelijk beter stond, vond ik de winnende voortzetting niet.

Die kwam er pas toen na twee uur de vermoeidheid begon toe te slaan. Mijn tegenstander dacht een winnende aanval op te zetten, die ik totaal over het hoofd had gezien. Terwijl ik vooral aan het nadenken was over hoe ik de schade beperkt kon houden en of doorspelen nog wel zin had, zag ik opeens dat de aanvalszet van zwart niet winnend was, maar een blunder die hem een stuk kostte. Eindelijk kon ik doorbreken. En door vermoeidheid blunderde ik vervolgens op mijn beurt ook weer een stuk, maar mijn dreiging op de zevende lijn met dame en toren was inmiddels zo sterk, dat zwart opnieuw een stuk moest geven. Nadat ook duidelijk was dat eeuwig schaak geen redding meer kon geven, gaf zwart op en gingen we naar huis met een duidelijke 3½‑½ overwinning.

Jody Ummels